"İktidar ve yandaşlarının verdiği rakamlar, gerekçeler, suçlular sürekli değişiyorsa da rejim destekçileri de dahil, herkes işin aslının ne olduğunun gayet farkında. Toz bulutları dağılırken, bir hakikat ayan beyan ortaya seriliyor. Erdoğan'ı İBB’den önce başbakanlığa, nihayetinde tek adamlığa taşıyan inşaata ve kentsel rantların büyütülüp-bölüşülmesine dayalı „kalkınma“ modeli çökmüştür."
19 Ağustos (1999)’tan bugüne, depremlerin ardında bıraktığı devasa yıkım ve kırım tablosunda esaslı bir değişiklik olmaması, aksine kayıplar tablosunun daha da ağırlaşmış olması, deprem ülkesi Türkiye’de, sosyalizmin sadece hayatta kalmak için bile zorunlu ihtiyaç haline geldiğini gösteriyor.
Son söz, betonu, rantı, mülkü değil, kentleri, doğayı, insanı sevin!
Düzenin merkez sağ ve sol muhalefet güçlerinin bile harekete geçmesi için ufukta sermaye ilişkisinin merkezi rolünü, kurucu bir anti-kapitalist sosyal kurtuluş praksisiyle yıkma potansiyeli taşıyan sınıfçı-devrimci bir hareketin belirmesi gerekir.
Belki Leninist siyaset açısından bu tablodan hareketle, anı anlatan tek bir saptamanın soyutlamasına ulaşmak da strateji tartışması açısından gerekli. Fakat, onu da pratik siyaset sahnesindeki öncülere bırakmayı tercih ediyorum.
Son bir yılda yoksullaştırıcı enflasyon şokunun şiddeti artsa da muhalefetin halkın bu yakıcı gündeminin sözcüsü olamaması ya da olmaktan kaçınması iyice belirgin hale geldikçe, iktidar oyları da 2021 başındaki seviyeye yaklaşmıştır.
Sonbahar boyunca, Mİ’nin en iri partisi CHP’nin/lideri Kılıçdaroğlu’nun tutuklaştığı, güçlü çıkışlar yapamadığı izlenimi yaratan gelişmeler yaşandı. Buna mukabil, Erdoğan ve Saray çevresi yeniden kendisini toparladı ve AKP-MHP oyları hatırı sayılır düzeyde yükseldi.
Muhalefetin birbirinin ayağına basmadan, “Limon gibi sıkılmak istemiyoruz”la, “Seni başkan yaptırmayacağız”ın bileşkesi bir söylemle “Ondan sonra”, “Hayır! Hepimiz kazanalım” gibi yerel kolektif inisiyatifleri de teşvik ettiği bir kampanya da devletçi-milliyetçi savaş tuzağının bozulmasında kritik rol oynayabilir.
ABD-NATO’nun geçmişteki emperyalist suçları, askeri yayılmışlığı bir yana, bugün Haiti’den, Filistin’e, Yemen’den Solomon adalarına dünyanın dört bir yanında devam eden emperyalist-halk düşmanı-iki yüzlü politika ve uygulamalarına gözlerini kapatanların konforları, düzenleri, yaşam standartları sürsün diye sergiledikleri bilinçli suç ortaklığı insanı pek çok bakımdan dehşete düşürüyor. Almanya örneğinde bu emperyalist siyasetin bayraktarlığını yapan Yeşiller’in, son bir yılda eğitimli genç-orta yaşlı kesimlerin en fazla desteklediği parti konumuna gelmesi bu tespitimizi kalın çizgilerle teyit ediyor.
Değişimin önemli sosyo-kültürel dışavurumlarından biri; kuşaktan kuşağa artarak, derinleşerek yaşanan sekülerleşmedir. Sözünü ettiğimiz gelişme, literatürde genellikle kapitalist modernleşme süreçlerinin ve ulus-devlet politikalarının beraberinde getirdiği bir sosyo-kültürel değişim süreci olarak çalışılmış sekülerleşmenin, bir devlet ve sermaye gücüne yaslanmadan da yaşanabileceğini göstermesi bakımından önemlidir.